Time flies!

Lieve allemaal,

Laat ik jullie weer eens even updaten van mijn belevenissen hier! Nu moeten jullie niet denken dat dat, zoals dat in Nederland zou gaan, zo klaar is. Want de laatste keer heb ik er namelijk bijna een hele dag (!) aan besteedt om even een verhaal en wat foto’s op de site te zetten. Internet werkte namelijk niet echt mee. Vandaar dat het ook maar bij een paar foto’s gebleven is, dus ik hoopte jullie vandaag alsnog meer foto’s te kunnen showen, maar dat shiet niet echt op, helaas… Mischien dat het binnenkort alsnog lukt om wat meer foto’s te plaatsen (al begin ik de hoop daarop een klein beetje te verliezen) en zoniet, dan kunnen jullie m’n prachtige foto’s (jaja, ze zijn echt mooi! haha) over twee maandjes in real-life bewonderen!!

Vorige week zaterdag ben ik samen met Ria naar Padang-city geweest. Die dag heb ik een grote ontdekking gedaan: namelijk de bazaar!! Iedereen zei altijd maar tegen ons: Andalas Plaza en de traditionele markt, that’s it. Maar niet dus! Was het een heel gedoe om bepaalde souvenirs van Java naar Sumatra te vervoeren, nu kwam ik er achter dat ik sommige dingen hier ook gewoon had kunnen kopen! Dus ik heb gelijk weer wat nieuwe souvenirs ingeslagen, haha… ‘S middags ben ik nog even bij Ria thuis geweest. En ‘s avonds heb ik heerlijk tot diep in de nacht met m’n mannen op terras gezeten. Was echt hartstikke gezellig, totdat… ik de volgende ochtend vroeg op moest staan omdat ik met een paar meiden van de asrama had afgesproken om naar de kerk te gaan. Ik heb ze maar niet verteld dat ik daar in Nederland zelden kom… Na de kerkdienst ben ik nog even lekker gaan shoppen in de de Matahari en de bazaar.

Je maakt hier trouwens soms vreemde dingen mee. Zo kan het bijvoorbeeld voorkomen dat je op een dag lekker in het cafeteria op de universiteit van je lunch zit te genieten en er een jongen, niet Engels sprekend, al rochelend (ja echt waar!) bij je komt zitten. Tja daar zit je dan… En toen ik vorige week zondag in de Matahari liep kwam er een meisje, Ani, op me afgestormd. Ze sprak me aan in alle talen: van Italiaans tot Nederlands en van Frans tot Fries... Ze vertelde me trots en enthousiast over de omgeving van Padang en gaf me wat boekjes mee. Tot mijn grote verbazing stond ze hier twee dagen later voor me op de universiteit. Hoe ze precies wist waar ik was is me nog steeds een raadsel, maar k ben nu eenmaal bekend hier, dus blijkbaar houdt iedereen me in de gaten… Trouwens Cor en Ewout: ook al zijn wij hier nu de ‘beroemdheden’, ze zijn jullie ook nog lang niet vergeten hoor! Niet alleen op de universiteit wordt er regelmatig over je gesproken, Cor, maar ook als ik bijvoorbeeld in een ungkot zit en vertel dat ik uit Blanda kom, vraagt iedereen me gelijk: “Ow Blanda, ken je Cor en Ewout ook?”
Maar goed, die dag heb ik met Ani afgesproken om de volgende dag samen met haar naar Air Manis Beach en Pulau Pisang te gaan. In Nederland leeft iedereen gewoon voor zich. Maar hier in Indonesië zijn vrienden snel gemaakt, dat geldt niet alleen voor mij omdat ik bulé (buitenlander) ben, maar ook voor de Indo-ers onder elkaar.

Vorige week donderdag stond ik, zoals afgesproken ‘s ochtends vroeg bij de ingang van Andalas Plaza op Ani te wachten. Al gauw werd ik door een man aangesproken, die een foto van me wou maken. Nou prima, dat is hier echt al de gewoonste zaak van de wereld voor me geworden (ik zal het trouwens missen om straks in Nederland weer anoniem over straat te gaan haha, alhoewel…). Maar goed, die kerel hield het niet bij één foto, hij maakte er echt tig. Op een gegeven moment zei ik tegen hem dat het genoeg was. Maar natuurlijk sprak ie geen Engels. Ik begon hem echt steeds vervelender te vinden, dus liep k een eindje verderop. Maar natuurlijk, liep ie dan telkens weer achter me aan. Ieder ander zou al lang doorgehad hebben, dat ik het echt niet leuk meer vond, maar hij niet, naja hij deed alsof ie dat niet door had… Toen ie op een gegeven moment ‘I love you’ begon te zeggen, heb ik hem ‘shut up!’ toegeschreeuwd. En hij maar wat dom grijnzen, gatver wat een enge, gore kerel was dat! Toen Ani er na een uur wachten nog niet was (that’s Indonesia style) besloot ik om maar weg te gaan. Weg van die kerel. Ik nam de ungut, maar natuurlijk, hoe kan het ook anders, nam hij die ook. Toen heb ik m een schop gegeven. Ja lieve vrienden, geloof het of niet, maar het is echt waar. Ik was hem echt zo spuug en spuugzat! Bij de bazaar ben ik uitgestapt, and ofcourse: hij stapte daar ook uit. Dus ik ben zo snel als ik kon de bazaar ingevlucht en daar allemaal straatjes ingegaan en hem toen gelukkig kwijtgeraakt.

Inmiddels was Ani me bij de bazaar op komen zoeken en zijn we eerst samen naar haar huis gegaan. Echt, er bestaat hier zo’n ontzettend groot verschil tussen arm en rijk! Daar stonden we dan voor haar huis: naast een grote vuilnisbelt, waar wat geiten en kippen rondliepen. Ze wonen met z’n twintigen in een heel klein huisje. De badkamer, voor zover je dat badkamer kan noemen, is in de openlucht. Wat heb ik dan een luxe in m’n asrama! Ik voelde me stiekum echt zo verschrikkelijk schuldig toen ik bedacht hoe ik wel niet in Nederland woon. Na een rit per ungkot en ojek (brommer) kwamen we aan bij Air Manis Beach. Vervolgens zijn we naar Pulau Pisang gelopen. In feite is dat een eiland, maar wanneer het eb is, zoals gistermiddag, kun je daar gewoon naar toe lopen. Hier ontmoeten we Ky en Endri. Met z’n vieren hebben we gezellig in het zonnetje op een palmstam gezeten en genoten van het schitterende uitzicht. De jongens gingen per brommer terug, maar Ani wou lopend terug. Nou dat heb ik geweten… Sprak ik al over een jungletocht op weg naar de krater in Bandung, dit was pas een échte jungletocht. Onderweg op het strand zijn we trouwens nog een hele groep mensen tegengekomen, dus met z’n allen zijn we de Padang-hill opgeklommen en geklouterd…
Terug in Padang-city plensde het inmiddels. Het regenseizoen is een paar weken geleden écht van start gegaan. En als het dan regent (meestal alleen aan het eind van de middag en ‘s avonds), regent het ook zo erg dat een paraplu totaal geen zin heeft. Helemaal koud en doorweekt kwam ik in m’n asrama aan. Juist nu, verlangde ik zo naar ook maar een ietsiepietsie lauwe douche, maar helaas…

Afgelopen vrijdagavond ben ik samen met Ryan en Tonel uit eten geweest bij een Arabisch restaurant. Was echt hartstikke gezellig! Vervolgens hebben we nog heerlijk de hele avond op terrras gezeten, zijn jullie al jaloers? Haha…

Afgelopen zaterdag ben ik met een hele groep naar Batu Basuk geweest. Dit is een klein, typisch Indonesisch, dorpje beneden bij de rivier. Hier hebben we een basisschool bezocht waar ik de kids wat over Nederland heb verteld. Echt zo leuk, want de kids waren zo ontzettend enthousiast! Ze vroegen me al of ik volgende week weer kom. Ik zou graag willen, alleen al om de prachtige omgeving en de mooiste uitzichten, maar we hebben nog zoveel plannen hier voor de laatste weekenden…
Zaterdagavond ben ik samen met Dian en haar vrienden naar een missverkiezing in Padang-city geweest. Hier waren veel bekenden, dus alweer een gezellige avond gehad!

Zondagochtend ben ik eventjes wezen shoppen: op zoek naar een nieuw spijkerbroek, maar natuurlijk niet geslaagd… ‘S middags ben ik samen met Mcoll naar de Matchroom gegaan waar we gepoold hebben, vervolgens hebben we daar de rest van de middag nog heel gezellig samen met Tonel gezeten. ‘S avonds heb ik samen met Ryan, Mcoll en Tonel, Tonel zijn verjaardag met een heerlijk diner, met uitzicht over Padang-beach, gevierd. We zijn de hele avond gezellig in het restaurant blijven hangen en hebben zitten mijmeren over het feit dat we over vijf weekjes al afscheid van elkaar moeten nemen. Echt zo vreemd: we kennen hen nog niet eens zo lang maar ze voelen echt als ware vrienden. We hebben het nummer ‘(goodbye my lover), Goodbye my friend’ van James Blunt dan ook al grijs gedraaid en gebombardeerd tot ‘our song’, haha…

Ik had verwacht dat afgelopen maandag een ontzettend saaie dag zou worden, ik moest namelijk naar de immigratiedienst om mijn visum te verlengen. Maar het tegendeel bleek waar: na een paar formulieren ingevuld te hebben was het al klaar (al moet ik er morgen en vrijdag weer naar toe, leuk is anders…). Vervolgens heb ik samen met Surya, die met me mee was geweest naar de immigratiedienst, en z’n vrienden weer gezellig een paar uurtjes gepoold. Jaja, de Matchroom begint echt m’n vaste stekkie te worden. Als ik terug ben ga k jullie allemaal inmaken, alhoewel… haha. ‘S avonds hebben we nog heerlijk met z’n allen gegeten in Padang-city, en toen… was er alweer een dag voorbij.

Gisteren heb ik de hele dag op de universiteit gezeten en ben ik ‘s avonds met Levi and his friends uit eten geweest. Jaja, ik ga de laatste tijd wel errug vaak uit eten, maarja voor 2 euro heb je hier al een heerlijke maaltijd en een ontzettend gezellige avond. En over een paar weken is dat allemaal alleen nog maar een (mooie) herinnering, dus ik neem het er nu nog maar even van, zolang dat nog kan…

Sampai Jumpa!!