Eindelijk... de mid-term exams zijn afgelopen!

Eindelijk… de mid-term exams zijn afgelopen! Ik kan niet echt zeggen hoe ze zijn gegaan, maar zoals ik van te voren ook al had verwacht waren managerial economic en financial management moeilijk. Ik heb aan beide echt ontzettend veel tijd besteedt, maar dat was achteraf gezien niet echt nodig geweest, want ook al had je het nog zo goed voorbereidt, het waren gewoon onmogelijke exams met wiskundige formules. Voor de overage exams geldt dat er vooral hele algemene vragen werden gesteld en ik maar lekker hele verhalen heb zitten pennen. In Nederland moet het antwoord juist kort maar krachtig zijn, maar hier denken ze daar wat anders over… Maar goed, ik hoor het wel als ik terug ben in Nederlandof k de exams heb gehaald. Ja, zolang schijnt dat te duren!

De dresscode tijdens de exams is trouwens: white. Wel heel grappig om te zien: iedereeen loopt of helemaal in het wit of alleen in een witte bloes.Verder wordt er echt ontzettend veel gespiekt tijdens de exams. Of spieken kun je het eigenlijk niet noemen: de studenten gewoon hun antwoordenblad door aan de ander. Iedereen praat ook voortdurend tijdens de exams en de surveillant staat of buiten of zit, net als de studenten, te praten of te bellen of te roken. Jaja, dat is wel even heel wat anders dan dat we in Nederland gewend zijn.

Tussen het studeren door was er nog genoeg tijd om leuke dingen te doen. Naja, genoeg tijd, ik moet zeggen we hebben gewoon tijd gemaakt want studeren is hier echt saai: de stof is zooo verschrikkelijk langdradig…. Twee weken geleden hebben we een diner bij Mr. Harif, onze docent van human resources management, oftewel Hariefje, zoals wij hem altijd heel liefkozend noemen, thuis gehad. Lily was die dag jarig en tot onze grote spijt konden Ilse en ik haar niets geven omdat hier simpelweg niets te koop is. Maar Hariefje had een chocoladetaart gekocht met de tekst: “Happy birthday lily”. Echt zo ontzettend lief (en lekker!!!). Na het diner heeft Ridwan ons nog even meegenomen naar het strand waar we gezellig met z’n vrienden muziek hebben geluisterd. Zaterdag, twee weken geleden zijn we samen met Ryan, Adri en Mcoll naar de pizzahut geweest. Daarna zijn we nog heel gezellig met een hele groep wezen poolen (de herinneringen van Het Vliegende Paard kwamen weer boven hoor Natal, haha) en hebben we nog wat gedronken. Ook wel leuk om even aan de Nederlandse mannen onder ons te vertellen: mannen drinken hier de hele avond vruchtensapjes, iets wat ik jullie nog niet zo snel zie doen… De rest van die week hebben we studerend doorgebracht, alhoewel we de studieboeken regelmatig ontvlucht zijn door even lekker te internetten of gezellig beneden in het cafeteria of bij elkaar te zitten ofzo, haha. En als we dan al heel goed aan de studie waren, kwam het regelmatig voor dat we verplicht moisten stoppen omdat de electriciteit uitviel. Dus dat werd dan de volgende ochtend weer vroeg opstaan om de schade nog even in te halen…

Vorige week zaterdag zouden we zo goed studeren, maar… natuurlijk we zijn hier nog altijd in Indonesië, dus de plannen kunnen 1000 keer veranderen. Van studeren is die dag namelijk weinig terechtgekomen: we zijn samen met Ryan en Andri naar een fishfarm geweest. De weg er naar toe was alleen al leuk: we redden door echt typisch Indonesische dorpjes en het laatste stuk was een heuze jeepsafari. We hebben zoals gewoonlijk genoten van het prachtige uitzicht en gezellig mierzoete thee gedronken. Vervolgens hebben we bij Ryan en Freddo thuis, heerlijk gedineerd met rijst, dendeng (echt super lekker vlees!), kip, ei en spinazie. ‘S avonds hebben we met z’n allen ge-ezelt en daarna zijn we met z’n allen uit geweest. We hadden van tevoren echt geen idee wat we ons hier bij uitgaan moesten voorstellen, maar het was echt ontzettend gezellig ook al werd er alleen maar Indoneschische muziek gedraaid. En nee, dronken zijn we niet geworden, hoor. We moesten namelijk 8 euro (!) voor een wijntje betalen, toen we daar achter kwamen, besloten we het maar bij eentje te laten. Terwijl het leven hier zo goedkoop is, is alcohol dus echt duur: van die 8 euro kan ik hier een week eten! Doordat alle Indo-mannen roken en er voornamelijk mannen in ‘the club’ waren, kreeg iedereen op een gegeven moment last van z’n ogen dus zijn we met z’n allen gezellig bij het zwembad gaan zitten en zijn we later nog even wezen poolen. En zoals wij na een avondje stappen nog even lekker een patatje in de Doelesteeg gaan eten, eten onze mannen na een avondje stappen bamisoep of mie goreng…

Zondagavond zijn we samen met Ridwan naar de Pizzahut geweest. En o, o, o wat ben ik weer fout bezig geweest. K vond mn salade en pizza zo lekker dat ik natuurlijk veel te veel heb gegeten en ook nog een overheerlijke bananasplit heb gehad. Maar dat heb ik geweten: wat had ik later een buikpijn, haha eigen schuld natuurlijk…

Maandag zijn we weer druk aan de studie geweest. ‘S avonds hebben we even in Andalas Plaza geshopt (voor zover dat dat hier mogelijk is), lekker bij de KFC gegeten en boodschappen gedaan.Ik at namelijk al een week lang brood met alleen boter, want het supermarktje hier in het studentcentre verkoopt geen broodbeleg. (Cor, ik weet niet of je dat al wist, maar sinds eind september zit er een klein supermarktje in het studentcentre, echt ideaal, zolang alles niet uitverkocht is, wat nu al een paar dagen het geval is…)

Afgelopen woensdag hadden we dan eindelijk ons laatste mid-term exam! ‘S middags zijn we samen met Ryan en Tonel naar de immigratiedienst geweest. Dit was echt ontzettend gezellig, naja de heen-en terugweg dan. ‘S avonds hebben we Riri en haar nichtje Puti mee uit eten genomen. Ik dacht dat ik hier nu zo langzamerhand alles wel had meegemaakt en nergens meer verbaasd over zou zijn, nou niet dus… In het restaurantje waar we aten was op dat moment namelijk een gayparty. En echt al die homo’tjes liepen er bij als travestiet. En dat in Indonesië! De mensen zijn hier echt van twee werelden: de streng religeuze mensen (de ‘asramawereld’) en de moderne mensen (open-minded, meer Westers, waar wij ons meer bij op ons gemak voelen) zoals Riri dat zo mooi zei.

De avond begon zo gezellig, maar eindigde niet zo leuk. Riri vertelde ons namelijk een paar weken geleden dat ze in december zou gaan trouwen en dat we dus een echte Indonesische bruiloft in het vooruitzicht hadden. Maar… haar aanstaande man is niet haar grote liefde, want dat is namelijk haar ex. Maar haar ouders vinden hem niet goed genoeg voor haar. Dat is dan nog tot daar aan toe, maar dat Riri een paar weken geleden heeft besloten om met ‘the doctor’ te trouwen, zoals ze hem zelf noemt, om haar vader, die kort geleden een hartaanval heeft gehad, gelukkig te maken is voor ons zo onwerkelijk! Maar goed, afgelopen woensdagavond wou Riri ons dus voorstellen aan de bewuste ex. En tje, wij hebben serieus een traantje gelaten: als je die twee ziet, dan weet je pas echt wat ware liefde is!! En dan het idee dat ze nu met ‘the doctor’ gaat trouwen en de rest van haar leven met hem gaat delen, zodat ze verzekert is van een rijk leven zoals haar ouders dat willen is echt zo verschrikkelijk erg. De bruiloft zullen we niet meer meemaken, want die heeft Riri verschoven onder het mom dat er nog zoveel geregeld moet worden, maar de werkelijke redden is haar ex… Riri is niet de enige die dit overkomt, dit schijnt dus echt heel vaak voor te komen in Indonesië. Dit verhaal zegt jullie waarschijnlijk weinig, maar wij zijn er echt zo van geschrokken, omdat we Riri kennen als zo’n leuke, open-minded vrouw, die je echt alle geluk van de wereld gunt. We waren dan al geschokt toen ze ons een paar weken geleden vertelde dat ze met ‘the doctor’ ging trouwen terwijl ze juist met haar ex zou willen trouwen, en als je ze dan ook nog samen zo in love ziet dan is het echt onbegrijpelijk….

Gisteren heb ik een grote schoonmaak gehouden. Ja mem, je leest het goed! Ik werd namelijk echt knettergek van alle mieren die overal (en dan ook echt overal!) in mijn kamer rond lopen. Niet dat schoonmaken helpt, want de mieren blijven, maar het gaat om het idee haha. Als ik jullie nu vertel dat ik voortdurend m’n kleding, handdoeken, eten en zelfs m’n bed check op mieren zullen jullie vast denken dat ik overdrijf. Maar geloof me, alles wat ik vertel is hier real life! En nadat ik m’n hele bed elke avond gecheckt heb op mieren voel ik ze nog steeds lopen. Tja het zijn natuurlijk van die minuscule kleine diertjes en die zie je weleens over het hoofd… Ik heb nu dan ook overal mierenbeten. Maar goed, zolang het daarbij blijft… Want wij zeggen vaak tegen elkaar dat het ons niets zou verbazen als we hier allemaal enge ziektes zouden oplopen: het eten staat al de hele dag in de warmte klaar, de keukens van de cafeteria zouden echt niet goedgekeurd worden door de smaakpolitie en het bestek is altijd nog vettig en nat en maken we dus eerst schoon met onze kleding (ik ben echt blij dat ik oude kleding mee heb genomen, dat laat ik dus straks mooi allemaal achter en des te meer ruimte is e rook voor m’n souvenirs…).

Ik bedacht me deze week eigenlijk pas dat het leven wat wij hier leiden nog primitiever is dan kamperen. En dan te bedenken dat velen van jullie het niet zo op kamperen hebben… Maar wie zin heeft om een weekje langs te komen om te voelen wat nu eigenlijk echt kramperen is: vooral veel muggen en mieren, geen wasmachine, geen koelkast, regelmatig geen electriciteit, elke dag douchen met IJSkoud water in een stinkend en beschimmelt ‘badkamertje‘, wc doorspoelen met een bakje en wc-papiertjes in een plastictasje opsparen, die is van harte welkom!! Maar zonder gekheid, hoe vreemd het voor jullie ook mag klinken: ik geniet hier elke dag weer! Alles heeft zo z’n charmes…

Gistermiddag heb ik samen met Ryan, Adri, Mcoll en Tonel lily en Ilse naar Minagkabau Airport gebracht. Lily en Ilse hun grote droom komt heel binnenkort namelijk in vervulling: Lily gaat twee weken naar Hong Kong en Ilse naar Australië. En ik, ik blijf hier. Maar, wel met nog een mooie reis in het verschiet: als we hier begin januari klaar zijn, ga ik namelijk nog drie weken door Vietnam reizen!! Nadat we Lily en Ilse hadden uitgezwaaid heb ik nog heel gezellig, met uitzicht over Pdang-Beach, wat met mijn mannen gedronken.
Toen we daar gisteren zo met z’n allen op de airport stonden bedacht ik me dat we daar over zeven weken weer zo met z’n allen staan, maar dan wat minder happy zijn. Because time flies: over zeven weekjes verlaten we Indo alweer… Maar zover is het gelukkig nog niet: de komende weken kunnen we nog even lekker genieten van ons leventje hier en natuurlijk niet te vergeten de zon! Jaja, storm hebben we hier niet, dus mocht je genoeg hebben van het koude kikkerlandje: mijn aanbod van net geldt nog steeds…..
(ik vertel trouwens voor het gemak maar even niet dat jullie van de security niet in de asrama mogen wonen, en al dat ‘leed’ jullie dus bespaart zal blijven…..)

Sampai Jumpa!