Net terug van Java

Lieve allemaal!

Plaatste ik mijn laatste bericht nog vanuit Noord-Sumatra, nu ben ik net terug van Java! Maar dit was denk ik (voorlopig) de laatste vakantie hoor, haha

Maar laat ik beginnen bij het begin: mijn laatste dag in Medan, 3 weken geleden. ‘S ochtends heb ik een moskee bezocht en daarna ben ik naar het centrum gelopen. Maar het centrum van Medan, is net als dat van Padang-city; niet echt een centrum zoals wij dat kennen met veel winkels enzo. Het is meer het middelpunt van de stad en verder valt er weinig te doen. Toen ik alleen in Medan over straat ging riep echt iedereen naar me: hello miss! hello bulé! (betekent buitenlander), where are you going?, dit was echt zoveel erger dan in Padang. Verder voelde ik me eerlijk gezegd niet echt veilig toen ik daar alleen over straat liep, dus heb ik de dag nuttig besteed, door lekker te internetten. Maar dat hebben sommigen van jullie wel gemerkt op Msn, haha. Echt leuk om gewoon even te kunnen msn-en en gezellig over koetjes en kalfjes te kunnen kletsen. Ik ben nu weer helemaal bij voor wat betreft de laatste roddels en tv-programmas enzo, haha… Het zijn echt die simpele dingetjes die je hier mist!

Toen ik terug kwam in Padang moesten we gelijk ‘s middags het gemeentekantoor, de politie en de immigratiedienst om onze visums te verlengen. In Nederland raakt m’n geduld al op als ik bijvoorbeeld twintig minuutjes bij het postkantoor moet wachten, maar hier zit je zo twee uren bij elke instantie te wachten. En dan te bedenken dat we daar die week niet één keer, maar vier keer geweest zijn, en dat alles over een maand nog een keer moeten doen…

Die week was trouwens niet echt een super week: ik had een beetje een dipje. Niet alleen omdat we naar al die instanties moesten, maar ik voelde me die week ook niet zo lekker. Dus heb k ook nog een ‘leuk’ uitstapje gemaakt naar het ziekenhuis… Niet schrikken hoor, het was gelukkig niets ernstigs. Omdat m’n eten er namelijk al een week uitkwam, en ik op de ochtend voordat we weer naar de immigratiedienst moesten ook nog had overgegeven, vond Surya (die met ons meeging naar al die instanties) dat ik echt naar het ziekenhuis moest. Natuurlijk had ik hier geen zin in en in Nederland was ik hiervoor echt nooit naar de dokter gegaan, maarja je zit hier wel aan de andere kant van de wereld, met malariamuggen, en weet nooit wat het hier kan zijn. Nadat ik was gewogen (k ben al afgevallen haha), mn bloeddruk was gemeten en k met een zaklamp (ja echt!) door de dokter werd bekeken werd ik gezond verklaard en kreeg ik hele smerige vitaminedrankjes mee… Nou, ik was al lang blij want geloof me, dat ziekenhuis daar zou ik echt geen week, zelfs niet een nacht willen liggen! Maar waar die smerige vitaminedrankjes niet goed voor zijn, want alles gaat nu weer prima met me. Al slik ik nu wel heel fanatiek vitaminepillen, want al dat ongezonde, vette en ongevarieerde eten (ik eet bijna elke dag hetzelfde) is niet echt bevorderlijk.

In dezelfde week heeft Riri ons mee uit eten genomen. We hebben eindelijk weer eens een Europese maaltijd gehad! Alle Indo-ers zijn gek op karaoke, maar sinds die avond weten we waarom: iedereen kan hier echt ontzettend goed zingen. Na het eten hebben Riri en haar vrienden de hele avond voor ons gekaraoked (neenee, wij hebben het bij luisteren gehouden!) Dit was echt een ontzettend leuke avond met leuke mensen. Na afloop bedacht ik me, dat ik die avond eigenlijk voor het eerst weer eens lekker mezelf was. Niet dat ik dat hier niet ben hoor, maar je leeft totaal anders. Je moet er bijvoorbeeld altijd aan denken dat je je linkerhand niet gebruikt (dat wordt hier respectloos gevonden), dat je rug niet toevallig een stukje bloot komt wanneer je iets pakt en dat je sowieso niet te bloot gekleed bent (wat in Nederland normale kleding is, is hier te bloot), naja zo zijn er nog wel wat dingetjes op te noemen. Maar goed, dat is het cultuurverschil, wat ik respecteer, al was het lekker om gewoon een avondje nergens aan te hoeven denken.

Anderhalve week geleden kwamen Ilse haar moeder en zus aan. Ook al moet ik 5 december dit jaar missen, het was net Sinterklaas! Ze hadden pepernoten voor ons meegenomen en mijn ouders hadden hen een tasje met wat spulletjes meegegeven. Voor jullie klinkt het mischien ongelofelijk, maar jullie willen niet weten hoe blij ik hier mee was. Het is gewoon zo lekker om drop te kunnen eten en een Nederlands tijdschrift te kunnen lezen. Al die dingen die in Nederland zo normaal zijn, zijn hier al zo bijzonder. Ja, het klinkt cliché ik weet het, maar ik was er echt blij mee. Ik eet die zak drop en pepernoten dan ook echt niet zomaar leeg, zoals ik dat in Nederland zou doen, maar hier ben ik er juist heel zuinig op, haha. Dus heit, mem en Sape: nogmaals ontzettend bedankt!!

‘S avonds waren we uitgenodigd om bij de decaan thuis te komen eten. Zijn hele familie was er ook. Tijdens de Ramadhan is het namelijk gebruikelijk om minimal één keer met de hele familie te dineren.

De volgende ochtend heeft de decaan zijn chauffeur ons opgehaald om ons naar de haven te brengen. Hier hebben we een overtocht gemaakt naar Sikuai Island, waar we een nacht zijn gebleven. Hoewel ik de foto’s, die ik van te voren van Cor had gezien, al mooi vond, was het in het echt nog veel mooier. Sikuai Island is echt zo’n bounty eiland: witte stranden, helder blauw water en natuurlijk ontbraken ook de palmbomen niet. Maar geloof het of niet, ook al is het hier nu het regenseizoen, het regent hier echt zelden (en al helemaal vergeleken met Nederland), maar toen wij op Sikuai Island waren, miezerde het… Natuurlijk was dat ontzettend jammer, want lekker bruin bakken in het zonnetje zat er nu niet in, maar dat maakte het er niet minder mooi om!

Na Sikuai hebben we een nacht in ons eigen asramatje geslapen, waar het nu echt uitgestorven was. Iedereen bracht de vakantie namelijk bij zijn familie door om Idul Fitri (eind Ramadhan) te vieren. Voor de Indo-ers is dat wat Kerstmis voor ons is. De volgende ochtend zijn we met z’n vijfen naar Jakarta gevlogen. In eerste instantie was het plan om daar vijf dagen te blijven. Maar iedereen raadde ons dat af, omdat Jakarta een drukke en niet zo’n mooie stad schijnt te zijn. We hadden de plannen dus inmiddels al omgegooid en hebben deze vakantie gecombineerd met die, die we voor November hadden gepland. Vanuit Jakarta zijn we met een busje naar Bandung gegaan, wat ook wel het Parijs van Indonesië wordt genoemd. Helaas waren alle betaalbare hotels vanwege Idul Fitri volgeboekt en waren ook nog eens de meeste winkels gesloten. Omdat Ilse en Lusan ziek waren geworden, zijn Lily en ik samen op pad gegaan in Bandung. We hadden een ungkot naar een andere wijk genomen, maar daar was echt alles dicht. Net toen we ons afvroegen wat we dan moesten gaan doen, stopte er een jongen op een brommer. Hij stelde voor om met hem mee te gaan zodat hij ons Bandung en omgeving kon laten zien. Hoewel het hier doodnormaal is om met hele gezinnen op één brommer te rijden, vind ik twee personen op één brommer al genoeg. Maar we wilden toch wat van onze dag maken, dus zijn we met die jongen meegegaan. Later hebben we trouwens de brommer verwisseld tegen zijn auto… Nadat we een heel eind hadden gereden kwamen we bij een nationaal park aan. We vonden het eerlijk gezegd niet zo bijzonder en beseften ons dat we hier met een wildvreemde jongen door de bossen reden. Lily zag de blik in Leonard’s ogen al veranderen, haha… Maar toen we op de top waren, stelde een gids voor om met ons naar een krater te gaan. We hebben een half uur door de jungle gelopen voordat we daar uiteindelijk aankwamen. Het was echt zo ontzettend mooi!! Zo vreemd, je voelde gewoon het 80 graden hete water onder je voeten koken! Helaas konden we maar heel kort blijven omdat het al schemerig begon te worden en we ook nog door de jungle omhoog moesten klimmen. Maar het was absoluut de moeite waard! Als dank dat Leonard ons hier mee naar toe had genomen, hebben we hem mee uit eten genomen. We hebben echt heerlijk gegeten in een restaurant met een prachtig uitzicht over Bandung. Hoewel deze dag een totaal andere wending kreeg, was het een zeer geslaagde dag. De volgende dag waren er gelukkig wat meer winkels open en hebben we nog wel even geshopt. Voordat ik naar Indonesië vertrok, had ik gehoord dat je hier goed en goedkoop kan winkelen, maar dat valt tegen. Want wat hier modieus gevonden wordt, is dat in Nederland total niet. Verder zijn het vooral Aziatische (lees kleine) maten en vreemde modellen. Maar ik ben geslaagd: ik heb me al voorbereidt op de winterkou in Nederland door een vest te kopen!

Donderdag zijn Lily en ik ‘s ochtends vroeg samen per trein naar Yogyakarta vertrokken. Tijdens de zeven uren durende reis hebben we lekker geslapen en natuurlijk van het prachtige uitzicht genoten. Yogyakarta was echt super! Al heb ik er nu wel een luxe probleem bij: ik heb veel te veel gekocht… Op Sumatra kun je totaal geen souvenirs of wat dan ook kopen, dus in Yogya ging er een wereld voor me open. Want ik kan over een paar maanden natuurlijk niet met lege handen terug komen. Jullie willen niet weten hoe vaak ik heb moeten pinnen. Ik heb zelfs een extra tas moeten kopen om al m’n aankopen terug naar Padang te kunnen vervoeren. Dus jullie kunnen jullie vast wel voorstellen, dat ik me nu grote zorgen maak hoe ik al m’n baggage over negen weken moet gaan vervoeren. Maar goed, dat is een zorg voor later.

Vrijdag zijn we met onze privé-chauffeur naar de Borobodur tempel, één van de zeven wereldwonderen geweest. Dit was echt ontzettend mooi! Al was het weer vroeg opstaan, want er werd ons geadviseerd om 6.00 uur in de ochtend al bij de Borobodur te zijn, omdat het dan nog rustig en niet zo warm was. Vervolgens heeft onze chauffeur ons naar het Dieng-Plateau gereden. Hoewel het uitzicht onderweg echt ontzettend mooi was, viel ons het plateau zelf wat tegen. In de Lonely Planet lazen we dat er dichtbij een krater was. Dus hebben we onze chauffeur gevraagd ons daar naar toe te brengen. Zo heb je nog nooit een krater gezien, en zo zie je er binnen drie dagen twee. Al vonden we de krater van dinsdag bijzonderder, wat waarschijnlijk kwam doordat we er eerst een hele jungletocht voor moesten maken en we daar de enige mensen waren, terwijl hier heel veel toeristen waren. Toen we aan het eind van de middag weer terug kwamen in Yogyakarta zijn we natuurlijk weer souvenirs wezen inslaan totdat de winkels ‘s avonds om 22.00 uur dicht gingen…
De volgende dag hebben we de Prambanan tempel bezocht. Helaas konden we hier niet heel dichtbij komen, doordat de Prambanan gedeeltelijk verwoest is door de aardbeving in mei dit jaar. Echt zo zonde wat een aardbeving aan kan richten: overal lag puin. Vervolgens hebben we nog het Ramayana ballet bezocht.

Afgelopen week was echt ontzettend leuk! Ik heb eindelijk weer eens normaal kunnen eten. In Yogyakarta hebben we trouwens drie avonden in de pizzahut gegeten. Echt zo lekker! Al moet ik zeggen, dat je daar ook wel weer snel aan gewend raakt. Hetzelfde geldt voor het heerlijke ontbijt in hotel hotel in Bandung, de tv op de kamer en niet te vergeten een hete douche…

‘S avonds zijn we met de trein vertrokken richting Bandung. Het was de bedoeling om daar ‘s nachts rond vier uur aan te komen. We hadden daar tijdens ons verblijf, een paar dagen eerder, al een hotelkamer geboekt zodat we dan nog eventjes een paar uurtjes konden slapen om de volgende ochtend met de trein terug te reizen naar Jakarta. Maar ik ben er al lang achter gekomen dat plannen in Indonesië totaal geen zin heeft, want alles loopt toch altijd anders dan verwacht. Zo ook deze terugreis. Gelukkig hadden we van te voren treinkaartjes gereserveerd, want de trein zat propvol. Maar wij konden dus zitten. Vraag alleen niet hoe: er was geen ruimte meer voor onze baggage, dus we hadden een koffer naast ons staan en één voor ons, waardoor we echt geen beenruimte meer hadden, en de hele nacht dus opgevouwen hebben gezeten. Verder hadden we elk nog twee tassen op onze schoot. Maar dit was nog maar het begin hoor, het echte verhaal moet nog komen… Vind ik het in Nederland al vreselijk dat iedereen zomers de ramen open heeft staan omdat dat zo’n lawaai maakt, hier waren de wagons aan elkaar gekoppeld and that’s it. Je zag dus gewoon de rails, nou dat maakt een lawaai, zeker als je wilt slapen… De mensen die niet meer konden zitten hadden overal over de vloer kranten neergelegd waar ze languit op gingen liggen. Achter ons stond een man voortdurend zijn sigaretje boven ons hoofd te houden en ‘s nachts snurkte ie vreselijk! Maar het allerergste was nog dat de trein heel vaak en lang stopte en er dan een stuk of tien verkopertjes binnen kwamen en die gewoon over de slapende mensen heen liepen om een eten te verkopen! Ik had daar niet graag op de vloer willen liggen, maar die Indo-ers die daar lagen vonden het doodgewoon… Net als je dan weer eens sliep, kwam er weer een horde van die verkopertjes binnen die met van die vervelende, luidruchtige stemmen riepen: popmie - popmie - popmie, of nasi goreng - nasi goreng - nasi goreng. Echt om gek van te worden! Ik had er nog een filmpje van willen maken, maar was daar eigenlijk ook te moe voor. Al heb ik daar nu spijt van, want ik heb nog nooit zoiets ongelofelijks meegemaakt. Na mijn meest bizarre treinreis ooit, kwamen we na ook nog een uur in de middle of nowhere stil te hebben gestaan, na tien uren aan in Bandung. Het was inmiddels al ochtend, dus die geboekte hotelkamer hebben we maar gelaten voor wat het was. We hebben een taxi genomen naar een restaurantje waar we hebben ontbeten. Vervolgens zijn we weer terug gegaan naar het station om door te reizen naar Jakarta. En om vanuit daar doodmoe door te vliegen naar Padang. Dit is dus pas echt reizen! Soms even afzien, maar wel ontzettend leuk!!

Aangekomen in Padang begon het echte leven weer: kleding wassen met de hand, koude douche, elke dag het zelfde eten en… leren. Jaja, de tentamens staan voor de deur. Ik ben ontzettend beniewd hoe dit zal gaan. Want ook al zijn de meeste vakken hier voor ons gemakkelijk, men heeft hier een heel andere denkwijze. Maar het vervelendste vind ik dat rekenkundigevraagstukken op een wiskundige manier worden berekend. En wiskunde en ik gaan dus totaal niet samen… Dus we zullen zien, ik houd jullie wel op de hoogte!

Sampai Jumpa!