Groeten uit Noord-Sumatra!

Schreef ik vorige keer nog, dat ik graag naar Noord-Sumatra zou willen, op dit moment ben ik er! Jaja, k heb maar even een weekje vakantie ingelast... Maar goed, ik zal beginnen met waar ik vorige keer geeindigd was.

Anderhalve week geleden heb ik dus, zoals ik jullie al vertelde, voor het eerst in m'n leven op zaterdag college gehad. Op zich was dat niet eens zo erg, want zoveel besef van dagen en tijd heb je hier nu ook weer niet. Na het college is Ria met me meegeweest naar m'n kamer in de asrama. We zaten heel leuk en gezellig te kletsen, toen ik haar vroeg of ze ook een goede kapper in de buurt wist. Al dat koude water (ja, jullie lezen het goed: ik heb hier elke dag weer een koude douche. En voor de Kroatie-gangers onder ons: koud is hier echt IJSkoud, daar is de 'koude' campingdouche nog niets bij!) en de zon zijn nou niet echt bevorderlijk voor mn haar, dus ik had besloten om het ietsje korter te laten knippen. Ria wist wel een kapper in Padang-city en stelde voor om er maar gelijk naartoe te gaan. Naja waarom ook niet? Ook al ging het knippen op een iets wat andere manier dan in Nederland gebruikelijk is, het resultaat is goed (gelukkig!). Zoals k jullie al vertelde gaat het reizen met het openbaar vervoer hier moeizaam, dus Ria wou me terug brengen naar m'n asrama. Maar gezien ze zelf in Padang-city woont, vond k dat een beetje te gek. Dus heeft ze me, na lang aandringen, in de goede bus gezet en verteld welke kleur ungkot ik moest nemen vanuit Pasa Baru, waar k over moet stappen. Maar in Pasa Baru aangekomen bleken er geen ungkots meer te rijden dus ben k per becha (ipv. een taxi is dit een jongen met een brommer) terug naar de asrama gegaan. Was weer een hele ervaring, haha!

Vorige week zondag hebben Engla en haar moeder me opgehaald en ben ik bij hen thuis in Padang-city blijven slapen. Nu niet denken dat ik ergens in een een of ander krotje heb geslapen, want Engla woont echt in een prachtig huis. Echt een paleisje (zelfs voor Nederlandse begrippen)! 's avonds heerlijk gegeten, al was ik even bang dat ik m'n rijst met mijn handen zou moeten eten, maar gelukkig hadden ze bestek voor me. De Indonesiers eten namelijk alles met hun handen. Pizza en brood met m'n handen eten; oke. Maar rijst, vlees, groente en saus met je handen eten, ziet er echt onsmakelijk uit! Ik voelde me bij Engla thuis trouwens net Ludo Sanders. (voor de GTST-fans onder ons: hoe is het eigenlijk afgelopen metde cliff-hanger voor de zomerstop? Is Ludo echt dood?) Engla haar ouders hebben namelijk zowel een huishoudster als chauffeur in dienst. Dus 'Rosa' schonk m'n drinken in en serveerde mijn ontbijtje, haha

Vorige week ben ik 's avonds een paar keer met Meki, Ika en Ami (leuke meiden ipv. kids in de asrama, ze zijn zeldzaam maar bestaan...)naar Pasa Baru geweest. nu, tijdens de Ramadhan, is daar 's avonds een soort van markt met allemaal stalletjes waar eten verkocht wordt. Alle Indonesiers uit de omgeving komen daar op af. Echt ontzettend leuk: real Indonesian life! Hoewel de andere meiden 'zeewiersoep' (wat dus echt niet lekker was) en andere vreemde gerechten kopen, kies ik voor de veilige weg: loempias en gado-gado, haha... Vervolgens gaan we dan weer terug naar de asrama waar we gezellig met z'n allen eten!

Afgelopen vrijdag heb ik 's ochtends vroeg mijn koffer aan Engla's chauffeur afgegeven en ben daarna naarde universiteit gegaan. Om 8.00 zouden we een college financial management hebben, maar de docent kwam 2 uren (!) te laat. Dus gezellig met z'n allen op bankje zitten wachten (zoals we afgelopen week al zo vaak hadden gedaan). Na het college ben ik samen met Engla metde bus naar haar huis gegaan en vervolgens hebben Engla en de chauffeur me naar de luchthaven gebracht. In eerste instantie had ik graag per touringcar naar Medan willen gaan. Volgens de Lonely Planet schijnt dit mogelijk te zijn, maar in de praktijk is dit moeilijk realiseerbaar, dus vandaar dat ik maar ben gaan vliegen... Dit was de eerste keer dat ik echt helemaal alleen op reis ging. Iedereen hier vond het nogal vreemd dat ik alleen ging omdat vrouwen hier niet zo onafhankelijk zijn als dat wij dat in nederlandgewend zijn. Maar goed, je moet toch wat als je wat wilt zien... Na twee uren vertraging en een vlucht van 55 minuten met veel turbulentie kwam ik savonds aan in Medan. Hier heb ik een taxi genomen naar mijn 'hotel', wat ik van te voren met behulp van m'n Lonely Planet (soms toch wel errug handig!) had uitgezocht. Reizen is super, maar kost ook super veel geld, dus het is echt een heel goedkoop 'hotel' geworden. Eerlijk gezegd ziet mn kamer er echt uit als een gevangeniscel. cor, jij zag je kamer thuis, toen je weer terug kwam in Nederland, als hotelkamer, maar ik denk dat ik hetzelfde idee heb als ik straks m'n kamer in de asrama weer zie, haha.

Zaterdagochtend vroeg, ben ik gelijk naar het reisbureau even verderop gegaan. Mijn plan was om hier wat excursies voor de komende dagen te boeken. Nou dat was nog een heel gedoe: het kost hier zoveel tijd en energie om de mensen duidelijk te maken wat je nu eigenlijk wilt. Maar goed, het bleek dus dat ze niet van die dag-excursietjes aanboden. Maar je kon een busje met chauffeur huren die je naar verschillende bestemmingen kon rijden. Toen ik nog druk in discussie was met de reisbureau-medewerker kwamen er een Maleisische man en jongen het reisbureau binnen: we maakten een praatje en zij werden ondertussen ook geholpen. Ze vingen op dat het verhaal bij mij niet zo soepeltjes liep en vroegen me of ik met ze mee wou gaan de komende 4 dagen (afgelopen zaterdag t/m vandaag). Nou goed, k had 2 opties: meegaan of hier blijven en dan niet zien waar ik voor gekomen was. Ik besloot dus maar op goed vertrouwen om met ze mee te gaan. Toen ik terug liep naar mijn hotel om wat spulletjes te pakken, dacht ik: "Ben ik gek geworden? Ik ga zomaar met twee mensen mee die ik nog maar 5 minuten ken..." Tamara, Linda en Alja: dit was hetzelfde gevoel als dat wij een paar weken geleden in Clermond-Ferrand hadden, nadat we met 'Mac-man' mee waren gegaan...

Ook al was het mischien een impuslieve beslissing van me om met Lawrence en Chua mee te gaan, ik heb er geen moment spijt van gehad! De afgelopen dagen waren echt helemaal super! Enne toeval bestaat niet: had mijn vlucht geen twee uren vertraging gehad, dan had ik hen nooit ontmoet, want dan was het reisbureau vrijdagavond nog open geweest...

Zaterdagochtend, een uurtje nadat we elkaar hadden ontmoet, zijn we richting Parapat gereden. Onderweg er naar toe hebben we nader kennis met elkaar gemaakt en vooral van het mooie uitzicht genoten. Vanuit Parapat zijn we met een boot naar Somosir Island gevaren. Hier hebben we onze eerste nacht doorgebracht in een prachtig hotel! Op Samosir Island aangekomen hebben we twee brommers gehuurd (ik achterop natuurlijk; hoef k niet uit te kijken en kan k van de prachtige uitzichten genieten). Lawrence en Chua bleken fotograferen als hobby te hebben. Nou dat heb ik geweten: hoe vaak ik de afgelopen dagen niet model heb moeten staan, haha...
Iedereen zegt altijd tegen mij dat ik te veel foto's maak, maar ik ben hier echt niets bij!

Zondagochtend ben ik voor het eerst in mijn leven om 5.30 uur opgestaan om de zonsopkomst te bekijken. Mijn mannen hadden namelijk gepland om daar een fotoreportage van te maken... Maar eerlijk is eerlijk: het was mooi! Na het ontbijt ben ik een uurtje op ons prive-strand in de zon gaan liggen bakken. Vervolgens zijn we 's middags weer met de brommer het eiland overgecrost... Ik heb deze middag m'n eerste bruine kleurtje opgedaan! Echt zo stom, k ben al zes weken weg, maar nog totaal niet bruin geworden en dan zit je een paar uurtjes op de brommer en word je bruin... Aan het eind van de middag zijn we terug gevaren naar Parapat, waar we onze tweede nacht hebben doorgebracht in eveneens een prachtig hotel met een nog veel mooier uitzicht! Maar dat alles zullen jullie wel op de foto's zien, haha... Jullie raden nooit wat k 's avonds heb gegeten: pannenkoeken!!! Ook al waren ze super bleek, ze waren zoooo ontzettend lekker! Echt Nederlands voedsel! Heerlijk!

Maandagochtend zijn we vanuit Parapat doorgereisd naar Berastagi. Onderweg zijn we een aantal keren gestopt om aapjes, batakhuizen en watervallen te spotten. Alweer een zeer geslaagde dag!

Vanochtend hebben we het centrum van Berastagi bezocht, waar we een ritje per paard en wagen hebben gemaakt. Vervolgens zijn we nog even naar de markt geweest en toen terug naar het hotel om onze bagage te halen. Want helaas, dit was alweer het einde van de reis samen met Lawrence en Chua... Met z'n drieen zijn we per bus (dit keer met het openbaar vervoer, ook al gaat dat moeizaam, het is mogelijk, al was het wel ideaal dat Lawrence en Chua Indonesisch kunnen spreken...)terug gegaan naar Medan. Hier heb ik afscheid genomen van Lawrence en Chua, die vanmiddag terug zijn gevlogen naar Maleisie. Dit was een vreemd moment, ondanks het feit dat ik ze nog maar een paar dagen ken. We hebben de afgelopen dagen namelijk echt een super tijd met elkaar gehad! En het is natuurlijk nog maar de vraag of ik ze ooit weer terug zie, al ben ik wel uitgenodigd om vakantie in Maleisie te komen vieren... Een vakantie-adresje is nooit weg, haha.

Vanmiddag ben ik even naar het shopping centre hier op de hoek geweest en daarna ontdekte ik een internetcafe, waar k nu alweer meer dan 3 uren zit. Ja, k weet het: ik ben erg. Maar zoals ik al vertelde: het is zo leuk om even wat van de 'bewoonde wereld' te horen! Morgen zal ik Medan nog even verder verkennen en dan donderdagochtend weer terug naar Padang...

Nou dit was een ontzettend lang verhaal, maar de afgelopen dagen waren echt een droom, dus er viel dan ook zoveel te vertellen...