Back to a place I once knew

Sua s’dei!!

Hier eindelijk een update uit het nog altijd even mooie Cambodja! Het is zoveel mooier dan in mijn herinnering, het landschap, de mensen, alles!
Hoewel ik het er dit keer echt moeilijk mee had om weg te gaan (tja, wie had dat verwacht ) is het zo fantastisch om hier weer terug te zijn! Iedereen nog bedankt voor alle telefoontjes, berichtjes en mailtjes. Sorry, heb nog niet overal op kunnen reageren. Na 11 uren vliegen, waarvan hoogstens 1,5 uur geslapen, had ik maandagochtend nog helemaal geen zin om op te staan toen we landden in Bangkok. Had dus nog wel door kunnen vliegen naar jou Marte in Aussie, haha. Gelijk na het droppen van mn spullen bij het guesthouse, wat dingetjes geregeld en daarna lekker bij het zwembad gelegen. Een super adresje Kim & Ralf, vooral het zwembad! Aan het eind van de middag Rita en Egido opgewacht. Aan hen de Khao San geshowed en uitgebreid bijkletst. Dinsdagochtend om 7 uur vertrokken richting Cambodja. Na de hele dag in de bus te hebben gezeten en vooral veel tijd bij de immigrationoffices te hebben verloren met wachten en nog eens wachten, kwamen we aan het begin van de avond in Siem Reap aan, wat gelijk weer als thuis voelt.

De afgelopen dagen lijken wel afgelopen weken te zijn... Echt onvoorstelbaar dat ik een week geleden nog in Nederland was! ‘S ochtends sta ik vroeg op, de hele dag ben ik samen met Jan en Rita bezig met 1001 dingen voor de organisatie en elke dag heb ik ’s avonds na middernacht pas tijd om te gaan slapen. Er gebeurd hier elke dag zoveel meer dan in Nederland. Het is super dat Jan en Rita me heel veel vertrouwen schenken en me bij alles, echt alles, betrekken. Ik had nooit geweten dat er nog zoveel dingen bij zouden komen kijken om de organisatie te runnen. Erg druk maar vooral heel leuk allemaal.

Door alle drukte kan ik niet in detail treden, want dan wordt het een heel lange update. Ik zal proberen om in het kort een paar bezigheden van de afgelopen dagen te noemen.

Ik ben inmiddels twee keer naar Phhum Chhuk, m’n dorpje van vorig jaar, geweest. Was echt leuk om daar weer te zijn. Eerst nog een beetje onwerkelijk terwijl het voor mij vorig jaar de gewoonste zaak van de wereld was om daar rond te fietsen, maar ook dat wordt binnenkort weer de werkelijkheid als we morgen naar het platteland van Takeo gaan. De weeskinderen, leraren en sommige schoolkinderen kenden me nog en gingen gelijk allemaal herinneringen ophalen. Erg leuk!

We hebben een aantal families op het platteland bezocht. Onder meer een oma die voor haar kleinkinderen zorgt sinds beide ouders vorig jaar zijn overleden. Maar ook een gezin waarvan de vader zijn been geamputeerd is, de moeder gaat elke dag op het land eten zoeken wat vaak niet lukt. Het was rond vier uur in de middag toen wij bij deze familie waren, moeder had die dag nog geen eten gevonden dus ze hadden de hele dag nog niets gehad. Bovendien was het water in waterput hartstikke smerig zwommen daar zelfs vissen in. Echt te erg voor woorden om te bedenken dat wij vervolgens de jeep weer instapten en gelijk onze waterfles pakten, want het is echt zo heet. Op zulke momenten voel je je zo schuldig... We gaan onder meer bij deze familie een waterpomp plaatsen.

Verder bij een bijeenkomst geweest waar monikken over Boedisme vertelden, veel besprekingen en overleggen gehad, bezig geweest met een subsidie-aanvraag, vrijwilligers werven, documenten voor Takeo voorbereiden en nog veel meer. Zelfsnog geen tijd gevonden om even naar de pub-street, dé place to be in Siem Reap, te gaan. Er is hier gewoon zo ontzettend veel gaande. Je gaat er mee naar bed, wordt er s’ nachts mee wakker en je staat er mee op.

Er gebeuren ook erge dingen die je je in Nederland never nooit kunt voorstellen. De organisatie brengt eten bij 3 kinderen waarvan de ouders kort geleden zijn overleden aan Aids. Een van de kinderen is onlangs zomaar naar Thailand vertrokken omdat hem daar gouden bergen zijn beloofd en hij dacht om zo voor zijn broertjes en zusje te kunnen zorgen. Jan kwam hier pas achter toen de jongen al weg was, en God mag weten wat ie nu doet. 1 ding is zeker; zijn familie ziet ie never nooit meer terug... Dat soort praktijken gebeuren is al unbelievele, maar nu blijkt sinds gisteren het jongste broertje ook nog eens met Aids zijn besmet. Kortom een en al ellende wat die kids moeten verdragen. Echt verschrikkelijk!

Door dat soort ellende en alle drukte hier en het vooruitzicht voor wat ons de komende tijd te wachten staat op het platteland trek ik het soms even niet meer. Het is lekker om nu even in het internetcafe te zitten zodat ik heel even niet geconfronteerd wordt met alles wat er gaande is. Hoe leuk het ook is om overal bij betrokken te worden...

Morgen vroeg vertrekken we met een volgeladen busje naar het platteland van Takeo, waar ik de komende maanden in the local, traditional village ga wonen om in die streek samen met Rita educatie en gezondheidszorg op te zetten. Er is een vrijwilligershuis gebouwd. Voordat we daar mogen slapen moeten de kwade geesten door middel van een ceremonie worden weggestuurd. Wij moeten daarom eerst bij de oma van de familie slapen. Dit schijnt slapen op de keiharde vloer te zijn met allemaal ongedierte wat daar ‘s nachts om je heen loopt. Heel spannend wat er de komende tijd allemaal op m’n pad gaat komen dus. Al moet ik bekennen dat ik pas blij ben als we er daar straks wat structuur in hebben en ik me daar ook weer helemaal thuis voel.

Ik heb trouwens al wel een Cambodjaans telefoonnummer: +855 77 706 353. Alleen heb ik tot nu toe nog geen smsjes uit Nederland kunnen ontvangen. Dat is echt balen, zeker als ik straks in the middle of nowhere zit.
Ik hoop elk weekend internetgelegenheid te hebben en jullie zo op de hoogte te kunnen houden van mn belevenissen. Maar ook de weekenden zullen druk zijn, dus verwacht niet te veel reply vanaf mijn kant

Veel liefs uit Cambodja!

By the way: Foto's volgen hopenlijk vandaag dus houd de site in de gaten ;-)