Hope you will miss us as much as we will miss you!

En… “we will miss you forever”, “I am always joking but now I am really serious: I will miss you”, “you can stay here forever”, “you are such a good person, never met a volunteer like you”, “we will really miss you, waiting for you’re comeback” en zo kan ik nog wel even doorgaan met mooie woorden die me gezegd zijn toen ik huilend en met ontzettend veel pijn in mijn hart afgelopen zondag wegging van mijn Cambodjaanse thuis. Ja, het afscheid nemen was echt een groot drama. Mijn kleine lieve Soklytje (die zelfs zegt dat zee en kind van me is) die de afgelopen dagen geen moment van mijn zijde heeft afgeweken, moeder die me keer op keer verstikte in een omhelzing. Na drie keer m’n vertrek te hebben uitgesteld, zit het er nu helaas echt op. Voelde me zo sad, en voel me nog steeds lost, lost in this world.

Wat een super tijd heb ik gehad in Cambodja! Al was het alleen maar gigantisch druk en hectisch, elke dag weer, het gaf zoveel voldoening en het voelde zo goed om a part of the family te zijn.

Er is de afgelopen tijd ook weer zoveel gebeurd, Heel veel! Leuke dingen maar ook tegenslagen, niets verloopt in Cambodja ooit volgens plan. Ik zal proberen een korte update te geven.

De afgelopen twee maanden ben ik zeker vijftien keer naar het zieknhuis geweest met kids. Elke keer opnieuw weer fijn om te doen en bijzonder, maar wel zwaar en vermoeiend: twee uren in de tuk-tuk heen en twee uren terug, wachten en nog eens wachten, een kort doktersbezoek en de dag is voorbij.

Thavy, een babietje van ruim een jaar oud met het syndroom van down en zoals de arts zei ‘a big heart problem’. Ze kan niet aan het gat in haar hartje geopereerd worden, ze heeft een levensverwachting van twintig jaar en met het syndroom van down heb je hier geen leven. Gelukkig heeft ze lieve, zorgzame ouders en kan ze dankzij harttabletjes wat rustiger ademhalen, maar zo heftig! Dit kindje zou in Nederland een toekomst kunnen hebben.

Dan Sry Sok Ljip, ook zo erg! Dit is een 15-jarig meisje met een groot gezwel in haar gezicht, haar mond en gehemelte is daardoor vergroeid. Ik ben verschillende keren met haar voor onderzoeken naar het ziekenhuis geweest en er was een geode hoop dat ze een ‘nieuw’ gezicht zou krijgen, een Amerikaans team van artsen zou namelijk langs komen. Twee dagen ervoor werd ze opgenomen in het ziekenhuis (op een 6-persoonskamer waar 15 mensen lagen). De bewuste dag: vier uren gewacht en binnen een minuut hadden de Amerikanen gesteld dat ze op dat moment niets voor haar konden betekenen. Het gezwel zit tussen haar botten, waardoor een operatie te riskant is, het vergt veel transplantaties en tijd, die hadden de Amerikanen niet en Cambodjanen zijn er niet deskundig genoeg voor. Ondertussen groeit het gezwel door…
Het meisje haar wereld stortte in en bartste in tranen uit, emoties toon je niet in Cambodja (yep, I know ik ben ook de fout ingegaan tijdens mijn afscheid) dus toen haar ouders zeiden dat ze niet zo moest huilen, heb ik haar maar in mijn armen genomen en getroost.

Dan nog ‘the very thin girl’, Ee Sry Poh, een 18-jarig meisje waarvan de beentjes net zo dun zijn als mijn bovenarmen. De Aids- en Hiv-test was negatief, maar ze blijkt een hartprobleem te hebben. Nu ze hier medicijnen voor krijgt gaat het gelukkig wat beter.

Danzkij jullie donaties heb ik deze kids meerdere keren mee kunnen nemen naar het ziekenhuis en ze de verschillende benodigde onderzoeken (bijvoorbeeld: bloed-, urine-, Aids-test, eeg-scan, hartscan) kunnen geven. Ontzettend bedankt daarvoor! Voor is het ons heel gemakkelijk om even naar de dokter te gaan, hier is dat wegens geldproblemen vaak onmogelijk.

Daarnaast hebben jullie ervoor gezorgd dat er nu meer gezinnen schoon drinkwater hebben. Van jullie donaties heb ik namelijk ook waterfilters gekocht, echt keihard nodig! Thanks so much!!
Nu het al maanden droog is (en het wordt nog droger) is het regenwater op en dus haalt men ‘drinkwater’ uit waterbassins; kleine plassen met smerig water. In het waterfilter blijft een hoop zand, modder en pulp achter, wat men anders binnen krijgt.
De droogte zorgt er ook voor dat er nu niet meer gevist kan worden (en noodgedwongen droge rijst moet eten omdat voor velen kip/ vis kopen te duur is) en als er een auto voorbij komt, stuift het zand als een grote stofwolk omhoog.

De afgelopen tijd heb ik naast de lessen en voorbereidingsuurtjes, vele ziekenhuisbezoeken, uitdelen van waterfilters en schoonhouden ervan, kleding uitdelen, zieke kids bezoeken, de laatste vrijwilligersdocumentatie afgemaakt. We hebben nog een hygiene week gehouden: kids een t-shirtje laten wassen (doen ze normal gesproken zonder zeep want is te duur) en haren, handen en gezicht wassen!! Super leuk. Naast tandenpoetsen laten we de kids nu standaard ook elke dag hun handen wassen.

Tussendoor komen er dagelijks mensen met allerlei kwalen: hoofdpijn, kiespijn, koorts, oude vrouwtjes met pijn in de botten (omdat ze altijd op de keiharde vloer slapen) en ontstekingen. Ik geef ze medicijnen en leg ze in het Cambodjaans uit hoe en wanneer ze welke medicijnen (voornamelijk paractemol en vitaminepillen, soms antibiotica) moeten innemen. Eens in de twee weken geven we blikvoeding aan een ondervoed babietje met maar een oogje, het kindje ziet er nu weer gezond uit.

Ik heb ook weer een bruiloft gehad. Tat Ly een meisje waar ik wel regelmatig mee omging, is getrouwd (uitgehuwelijkt) met een Koreaan. Zij is 21, hij is 40: een huwelijk als pure businessdeal. Op de uitnodiging stond ‘love forever’. Ze denkt gelukkig te zijn want ze is nu in rang gestegen (heel belangrijk) maar ze heeft nog geen idée wat haar te wachten staat als ze straks voor het eerst van haar leven een vliegtuig instapt, en in een andere, vreemde wereld terecht komt waar ze de taal en niemand kent en met een wildvreemde oude, dikke man (her husband) moet wonen.

Tja en zo kan ik nog wel een hele tijd doorgaan. Ik heb nog zoveel dingen niet verteld, dit was nog niet eens de helft. Elke dag heb ik zoveel meegemaakt, soms simpele dingen die in Nederland niets voorstellen maar hier zo speciaal zijn, maar ook dingen die ik echt nooit weer hoop mee te maken. Alles is voor mij zo gewoon geworden, maar ik besef heel goed dat het heel bijzonder is: the family waar ik deel van uit ben gaan maken, de rituelen en gewoontes, alle ceremonies en weddingparties waar ik geweest ben, de ziekenhuisbezoeken, het uitdelen van waterfilters en kleding, het geven van medicijnen en brillen, de huisbezoeken, de band die ik met de kids heb opgebouwd (especially met Sokly en Weijoh).

Afgelopen vrijdag hebben we ter afscheid met alle klassen zakgelopen, gespijkerpoept en last but not least koekje versierd. Was zo geslaagd, echt een groot success! Zaterdag heb ik volop met de kids geknutseld en een afscheidsparty gehad. Hiervoor werden speciaal een paar kippen geslacht (die daarna in heet water worden gekookt zodat de veren eruit kunnen worden getrokken), was super gezellig! Soklytje had gevraagd of ze bij me mocht slapen, heerlijk om wakker te worden met haar armpjes om me heen geslagen. Ze is zo’n schatje ik ga haar verschrikkelijk missen!

Met Weijoh, het jongetje met de autistische stoornis waar ik jullie eerder over heb verteld gaat het gelukkig een stuk beter, nu ie onder behandeling staat bij een kliniek van een Indiaanse doctor en andere medicijnen krijgt. Aanvallen heeft ie nauwelijks meer en zijn gedrag is een stuk beter, al zal ie nooit naar Khmer-school kunnen want daar krijgt ie niet de begeleiding die ie nodig heeft. Afgelopen week heb ik nog extra veel tijd met hem doorgebracht, het is zo’n fantastisch mannetje! Hij komt uit een arm gezin, kan niet naar school (door zijn stoornis), heeft niets; kortom ik wou iets voor hem doen, daarom heb ik hem zondag een fiets gegeven. En wat was ie daar blij mee! Owhh, zo mooi om dat jochie zo gelukkig te maken!

Daarna afscheid van de andere gezinnen genomen en the family goodbye gezegd
Maandag ben ik naar Bangkok gereisd. Ik heb echt een cultureshock. Het is hier zoveel meer ontwikkeld, al die gebouwen, al die verwende toeristen…

Ik krijg regelmatig de vraag uit Nederland wanneer ik terug naar ons koude kikkerlandje kom. Maar gelukkig krijg ik daarnaast ook nog adviezen waar ik meer mee kan, namelijk om nog niet terug te gaan maar lekker nog even te genieten, en dat laatste ga ik zeker doen! Gisternacht ben ik naar de Filipijnen gevlogen. Hoewel ik een tijdje geleden nog naar vakantie uitkeek omdat de afgelopen maanden 24/7 keihard werken was (wat ik wel met ontzettend veel plezier en super veel voldoening heb gedaan!), ben ik op dit moment nog zoveel met mijn gedachten in Cambodja en mijn family en kids daar dat ik het liefste naar terug zou willen gaan. (citaat van Reth: “Please come back, in this life or in a next life and make all of us so happy, you are so very welcome”). Voor na de Filipijnen heb ik Hong Kong en China nog in gedachten of ga ik toch terug naar Cambodja of allebei? I will see, ik ga de komende tijd gebruiken om alles even goed op een rijtje te zetten.

Concrete plannen om naar Nederland te gaan heb ik dan ook nog niet. Ik kan alleen maar zeggen, zoals ze dat in Cambodja zo mooi zeggen: You will see me when I see you ;-)

Onderstaand nog een aatal wisten-jullie-datjes:

- Ik drie keer het vertrek uit mijn dorp heb uitgesteld?
- Ik tijdens deze update met tranen in m’n ogen heb geschreven?
- We in januari samen met een Nederlandese arts medische dagen hebben georganiseerd?
- Er nu twee vrijwilligers zijn, waarvan een elke dag een medisch uurtje gaat houden?
- Een vrijwilliger brillen op sterkte heft gesorteerd? Ideaal!
- Weleens met z'n 11-en in een personenauto gezeten? I did (4 voorin, 7 achterin)
- Ook de minibusjes worden volgestauwd, 35 personen plus een aantal op het dak is geen uitzondering.
- Peng Chueng, de leraar waarvoor ik maandenlang om vijf uur opstond, zijn ontslag bij me heeft ingediend?
- Hij nu lege blikjes en flesjes aan een fabriek verkoopt en zo denkt meer te kunnen verdienen? (er niet bij nadenkend dat lucky days zeldzaam zijn)
- Reth nu dus de enige (super goede) leraar is?
- We les geven aan vijf monikken?
- We twee keer per week conversation met een van de monks hebben?
- We d.m.v. een ceremony hebben gevierd dat Cambodja 31 jaar geleden bevrijd is van Pol Pot?
- We laatst de weggelopen koeien van the family hebben gezocht en gevonden?
- The boys twee slangen hebben gevangen en we dus slangensoep hebben gegeten? Echt lekker!
- Ik vorig weekend Chinese New Year heb gevierd?
- We een ceremony for ‘good luck’ hebben gehad?
- We een familiedag hebben gehad? Super leuk! Zijn met z’n allen naar een meer en de dierentuin geweest.
- Ik in 1,5 week tijd al vier keer luizenshampoo heb gebruikt? Ben nu eindelijk luisvrij…
- Ik door afscheidsstress bijna niet kan eten?
- Desondanks de aller-aller lekkerste springrolls op de Khao San in Bangkok zijn? Elk jaar en elke dag weer.
- Ik een combi backpack/trolley heb gekocht om zo de wereld verder te verkennen? (toch reizen en niet zoveel met spullen zeulen)
- Mijn hart brak toen Soklytje zei: “Knjom koon Maaike” (Ik ben Maaike haar kind)?
- Ik de ziekenhuisbezoeken en medicijnen van Weijho ook nu ik weg ben zelf blijf doneren?
- De situatie in de ziekenhuizen arbarmelijk is?
- Iedereen er een beetje vloeistof uit dezelfde injectie krijgt?
- Er geen dokter langs komt maar the family the patient zelf naar de dokter moet dragen?
- Dat we in Nederland niets, maar dan ook helemaal niets te klagen hebben?!?!

Check de foto’s! Om vorige keer goed te maken, deze keer extra veel ;-), ook nog van een tijdje geleden.

Good luck for all of you!!!

With love from Asia!!