Best wishes for 2010!!!!!!!

Dear my lovely friends and family!

Brrr, wat een kou in Nederland!! Heb medelijden met jullie ;-)
Al vind ik het stiekem toch ook heel jammer dat ik nu niet in NL ben en de gezelligheid van de feestdagen, gourmetten, een kerstboom en dan ook nog sneeuw moet missen... Hoop dat jullie allemaal gezellige dagen hebben gehad, ik heb in elk geval aan jullie gedacht!

Hier worden geen kerst en oud & nieuw gevierd (khmer new year is in april) dus ik heb daarom niets, maar dan ook helemaal niets van kerst meegekregen. Een heel apart idee!

Wil jullie via deze weg allemaal alvast een heel gelukkig, gezond, liefdevol en vooral reislustig ;-) 2010 toe wensen!!!

Vrijdag, eerste kerstadg zijn we met Wei-jah, een jongetje (circa 6 jr) met een autistische stoornis naar het ziekenhuis geweest om passende medicijnen te vinden. Moeten morgen terug komen. Kinderen met een beperking horen er hier absoluut niet bij. Wist dat al wel, maar om er mee geconfronteerd te worden hoe men met hem omgaat is hartverscheurend. Hij wordt 'the crazy kid' genoemd. Als ie zich niet gedraagt zoals anderen willen (wat vaak gebeurt want hij leeft in z'n eigen wereldje) dan wordt er een tak uit een boom gerukt waarmee ie wordt geslagen. Niet door z'n ouders, die zijn juist heel zorgzaam, maar door anderen. De mensen hier denken dat z'n ouders hem geen goede opvoeding hebben gegeven en verklaren ons voor gek dat we ons zo om dit lieve jochie bekommeren. Hoe ouder ie wordt, hoe lastiger het gaat worden. Hij zal nooit voor inkomsten voor het gezin kunnen zorgen, zijn familie zal zich dan geen raad weten en zullen hem wegdoen, en wat er dan met hem gaat gebeuren dat wil je echt niet weten.

Er is hier de afgelopen tijd (ofcourse) ontzettend veel gebeurd. Maar het gekke is dat ik niet weet wat ik zal schrijven...

Om te beginnen hebben we een goede structuur gecreerd voor de lessen (5x per dag). Ik sta nog steeds elke ochtend om 5 uur op om te preparen met Peng Chueng en we zijn nog steeds keihard aan het werk met het regelen en het in orde maken van allerlei dingen om alles goed op de rit te krijgen (en vooral ook in de toekomst te houden).
Zo heb ik een informatiemap voor vrijwilligers gemaakt, vrijwilligersdocumenten aangepast, aan te bevelen guesthouses voor the volunteers in de stad gezocht, deal met de chauffeur van een busje gemaakt en rondom het huis en school hard gewerkt.
Elke avond om 20.30 hebben we nog een study hour met Tear en Rhy. Het is de bedoeling dat zij straks de vrijwilligers uit de stad oppikken. Alleen 1 probleempje: ze spreken geen Engels. Maar we hebben ze het meest noodzakelijke geleerd: Hello my name is, Can I carry your bag, please follow me to the bus, etc. Om ze dit te laten onthouden terwijl wij de lastige, talkative volunteers spelen is nog best moeilijk voor jongens die alleen maar op de rijstvelden werken en dagelijks op zoek gaan naar gras voor de koe. Maar ze doen het goed!

Al met al zijn het (nog steeds) drukke dagen. Ook de weekenden staan vol gepland. Heb vaak het gevoel geleefd te worden. Zijn een paar weekenden nhiet naar de stad geweest omdat we in het dorp nog zoveel hadden (en hebben) te doen. En als we al in Phnom Penh waren dan viel er van alles te regelen of zaten we de hele dag in een meeting. Door dit alles heb ik zelden gelegenheid om te internetten. Lieve vrienden, excuses dat reacties op mailtjes achterwege zijn gebeleven maar dat betekent absoluut niet dat ik jullie vergeten ben, integendeel!
Waardeer jullie mailtjes en berichtjes ook ontzettend! Leuk om zo een beetje op de hoogte te blijven van alles!

Kreeg trouwens regelmatig de vraag of ik al ziek ben geweest. Was er vanuit gegaan dat dat wel zou gebeuren, maar dat is gelukkig nog niet het geval. Ben nu wel ontzettend verkouden (m'n stem is min of meer weg, en nee geen X-mas parties gehad dus daar komt het niet door ;-)) maar het is 's nachts zo koud (circa 18 graden ofzo) en het huis is niet winddicht. Verder is m'n maag zo Azian geworden dat ik geen Westers eten meer kan verdragen. Echt waar! Rijst en bacterievol vlees vol met vliegen is geen probleem, maar mn maag is telkens opnieuw alles behalve blij met Westers eten :-S

Het is hier nu rijsttijd. Iedereen heeft inmiddels de rijst al van het land af. Ik heb een ochtendje op Peng Chueng zijn rijstveld meegeholpen en pfff dat is toch zwaar werk! En dan te bedenken dat dit dag in dag uit, van zonsopkomst tot zonsondergang, een paar maanden lang, elke dag voor $3,- per dag doen. Respect! Nu zijn ze allemaal de rijst met de hand aan het uitkloppen en daarna wordt het nog gewassen en gedroogd. Zal nog vaak aan dit hele proces denken als ik (ooit ;-)) terug in Nederland een pak rijst in de supermarkt koop...

We geven babyvoeding aan een klein babietje die maar 1 oog heeft. Ook zo zielig! We hebben de ouders een maand geleden al met spoed naar het gratis kinderhospital gestuurd, maar ze willen niet. Nog niet tenminste. Pas als de rijsttijd voorbij is (duurt nog zeker een maand). Want nu is het 'belangrijker' om op het land te werken en zo weer $3,- te kunnen verdienen om de eindjes bij elkaar te knopen.

Hier zijn trouwens heel veel kids en volwassenen met oogproblemen. Een van de oorzaken is dat de mensen hun wereld hier zo ontzettend klein is. Ze kennen niet meer dan hun eigen dorp en het dorp ernaast. Daardoor trouwens ze vaak met familie, wat weer kinderen met afwijkingen oplevert. Vorige week waren we nog eregasten op zo'n bruiloft. Echt een ontzettend leuk stel, maar wel achterneef- en nicht.

Alcoholisme is in Cambodja ook een groot probleem. Ik kijk er niet vreemd meer van op als er 's ochtends al ladderzatte mannen op straat lopen te lallen. Palmtreewine en ricewine worden gretig afgenomen en verkocht vanuit een jerrycan. Ik heb nu al meerdere keren letterlijk meegemaakt dat iemand helemaal knock-out ging door de alcohol. En laat ik het dan maar niet over de gevolgen zoals huiselijk geweld e.d. hebben.

Elke keer als het volle maan is, hebben we hier 'moonrise'. De maan komt dan op als een grote, oranje bol, echt schitterend! De verhalen die verteld worden, en vooral de manier waarop zijn ook altijd bijzonder, een beetje sprookjesachtig. Zo zijn mister moon en miss sun brother and sister of each other.

Leeftijden kennen ze hier niet want geboortes worden niet geregistreerd. "Not important". Zo heb ik mensen ontmoet die dit jaar jonger zijn dan ze vorig jaar waren. Ach, als je er echt bij na gaat denken, dan is het natuurlijk ook maar een onbelangrijk getalletje. Zo zei Phea laatst nog over z'n oma: "she's old, already more than 100 years..." Yeah right, het vrouwtje zal ists van 70 zijn, haha.

Nou verder weet ik echt even niets meer te vertellen. Ik geloof dat ik jullie zo weer een heel klein kijkje in mijn leventje hier heb gegeven. Hoe het hier echt is, valt simpelweg niet te omschrijven, dat moet je ervaren...

Heel veel sneeuwplezier en gezellige feestdagen en tot in 2010!!!

Foto's plaatsen, lukt hier niet dus die houden jullie nog tegoed. Houd de site volgend weekend maar goed in de gaten ;-)